گوشه ای از حرای حجره ی خویش

نیمه شب ها،خدا خدا می کرد

دل گرفته یاد ایوان بقیع

دیده ای داریم گریان بقیع

شيعيان رهبر ما را كشتند 

صادق آل عبا را كشتند 

 ای چراغ دانشت گیتی­فروز
تا قیامت پیشتاز علم روز

بسته بر شادىّ و عشرت غصه و غم راه را

عقده از غم بر رخ دل بسته راه آه را

بنال ای دل که در نای زمان فریاد را کشتند

بهین آموزگار مکتب ارشاد را کشتند

آن طائر بهشتی تنها در آشیانه

چون شمع در دل شب می سوخت عاشقانه

اگر چه عاشقی نالایقم من

مرید محض قال الصادقم من

دلم هواى بقیع دارد و غم صادق

عزا گرفته دل من ز ماتم صادق

ز هر طرف به کمان تیر غم زمانه گرفت

دل مرا که بسی بود خون، نشانه گرفت

من کیستم حقیقت حق را خزانه ام

 بیرون ز مرز فکر و خیال و فسانه ام